«حرام اجتماعی» در وزارت نفت؟ سکوت دیگر جایز نیست

ربیعی در همایش «تجارب مسئولیت اجتماعی» گفت:
«پول مسئولیت اجتماعی، پول تبلیغات دولتی نیست. خرج‌کردن آن برای جبران کسری بودجه، مقاصد انتخاباتی یا رضایت ذی‌نفعان بی‌حق، یک فعل حرام است؛ حرام اجتماعی و جامعه‌شناسی.»

با این توصیف، اکنون این پرسش ناگزیر است:
چند درصد از پروژه‌های CSR وزارت نفت – به‌ویژه در دولت سیزدهم – مصداق همین «حرام اجتماعی» است؟

پروژه‌هایی چون بازسازی مساجد، ساخت حسینیه، هزینه‌های اربعین و سایر مناسک مذهبی، اگر هیچ نسبتی با توسعه محلی، عدالت محیطی یا توانمندسازی جامعه ندارند، صرفاً انحرافی سازمان‌یافته‌اند؛ انحرافی که مسئولیت اجتماعی را از یک وظیفه حرفه‌ای و انسانی به ابزاری برای مشروعیت‌سازی مذهبی و سیاسی بدل کرده است.

در این میان، پرسشی دیگر سربرمی‌آورد:
آیا مشاور اجتماعی وزارت نفت، مسئولیت اجتماعی را فهمیده است؟
اگر آری، این عملکرد با کدام اصول قابل توجیه است؟ و اگر نه، چگونه هنوز بر این جایگاه تکیه زده است؟

آنچه امروز از وزارت نفت مشاهده می‌شود، نه برنامه‌ای در خدمت توسعه پایدار، که دفترچه‌ای مذهبی با مهر تأیید دولتی است. خرج‌کردن از بیت‌المال برای مناسک، بدون ارزیابی و اثربخشی، چیزی جز نقض مفهوم مسئولیت اجتماعی نیست.

ربیعی صریح هشدار داد:
«مسئولیت اجتماعی نباید باج‌دهی باشد، نه خیریه و نه ابزار رأی‌سازی. این مفهوم باید در ساختار شرکت‌ها، با نگاه انسانی، ارزیابی‌پذیر و مسئولانه پیاده شود؛ نه با شعار و مناسک.»

نکته قابل توجه آن‌که، پیش از این نیز رئیس‌جمهور محترم در بیست‌ونهمین نمایشگاه بین‌المللی نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی، به‌روشنی تأکید کرده بود که منابع مسئولیت اجتماعی صنعت نفت باید به‌طور اختصاصی در حوزه آموزش‌وپرورش هزینه شود.
این موضع‌گیری ریاست‌جمهوری، بی‌تردید نشانه نارضایتی آشکار از رویه‌های موجود و گواهی است بر آن‌که اراده‌ای برای اصلاح مسیر وجود دارد—اگر گوش شنوایی باشد.

سکوت وزارت نفت اما ادامه دارد؛ سکوتی که خود نشانه بحران است.
اگر وزیر نفت از این روند دفاعی دارد، باید با صدای بلند اعلام کند. و اگر ندارد، اصلاح را از درون آغاز کند. مشاور اجتماعی وزارت نفت نیز یا باید پاسخگو باشد یا جای خود را به کسی بدهد که مسئولیت اجتماعی را نه برای تریبون، که برای توسعه درک کرده باشد.

مسئولیت اجتماعی در ساختار نفت، نفس‌های آخر را می‌کشد.
و قاتلانش، آنان‌اند که عدالت را به پای رانت، رأی و ریا قربانی کردند.

این سکوت، دیگر جایز نیست.

انتهای پیام